مدح و وفات « شهادت» حضرت زینب سلام الله علیها
شاعر : حسن لطفی
نوع شعر : مدح و مرثیه
وزن شعر : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
قالب شعر : قصیده
کیست زینب آسمان در مَحضَرَش اُفتاده است پیشِ او خورشید با خاکسترش اُفتاده است
شام چیزی نیست تا ویران کُنَد با خطبه‌اش بالِ عـزرائیل پایِ شَهـپَـرَش اُفتاده است
چـادرش را می‌تکـاند می‌تکاند کـوفه را کیست زینب کوفه یادِ حیدرش اُفتاده است
می‌کَـنَـد از جا زمینِ شـام را با کـاخـهـا راهِ مولا باز هم بر خیـبَرَش اُفتاده است
کیست زینب لحظه‌هایی که علی در رزم بود ذوالفقار اینَک به دستِ دخترش اُفتاده است
قبل از آنی که یزید از پیـشِ خانم پا شود دید یِکجا سقفِ ظلمش بر سرش اُفتاده است
مرتضیٰ بر دستمالِ زرد خود می‌زد گِره یا که زینب دو گره بر معجرش اُفتاده است
هرکجا می‌رفت چشمی سویِ او جرأت نکرد بر سـرِ او سـایـۀ آب آورش اُفـتاده است
کـارِ او پیـغـمـبریِ از کـربلا تا شام بود بیرقِ عباس دوشِ خواهرش اُفتاده است
یادِ ایـامی که شد سایـه بـرادر با سـرش ظهر در گرمایِ سوزان بسترش اُفتاده است
داشت بر سینه لباسی را که مادر داده بود یـادِ مـادر، یـادِ روزِ آخـرش اُفـتاده است
رو به قبله بستر است و رو به دَر چشمانِ او باز اشکی سرخ از چشمِ تَرَش اُفتاده است
بادِ گرمی می‌وزید و بویِ سیبی می‌رسید دید از تَل آنطرف تَر پیکرش اُفتاده است
وای دستِ حرمله گهواره‌ای پاشیده بود آه دستِ دشمنـش انگـشترش اُفـتاده است
محملش را دید وقـتی می‌رود از کـربلا می‌رود با دختری که زیوَرَش اُفتاده است
می‌شنـید از مَحـمِـلی لالایـیِ گـرمِ رُباب حق بده حتماً به یاد اصغرش اُفتاده است
|